Jako termin w sztuce – historia i krytyka odnosi się do mniej lub bardziej bezpośredniego przejęcia w work of art prawdziwe obiektu lub nawet istniejącego dzieła sztuki. Praktyki mogą być śledzone do kolaże kubizmu i konstrukcje Picasso i Georges Braque wykonane z 1912 roku, w którym prawdziwe obiekty takie jak gazety zostały włączone do reprezentowania siebie. Środki te opracowano wiele dalej w readymades przez francuskiego artystę Marcel Duchamp z 1915 roku. Najbardziej znanym z nich był fontanna, mężczyzn pisuar podpisany, pt, a prezentowane na piedestale. Później surrealizm również szerokie wykorzystanie środki te kolaże i obiektów, takich jak Salvador Dalí homara telefon. W późnych latach pięćdziesiątych ukradzionego obrazy i obiekty się intensywnie w pracy Jasper Johns i Robert Rauschenberg i Pop-artu. Jednak termin wydaje się pochodzić do użytkowania, w szczególności w odniesieniu do niektórych amerykańskich artystów w latach osiemdziesiątych, zwłaszcza Sherrie Levine i artyści Neo-Geo Grupa szczególnie Jeff Koons. Sherrie Levine przedstawiony jej własnej pracy innych dzieł sztuki, w tym obrazy Claude Monet i Kazimierz Malevich. Jej celem było stworzenie nowej sytuacji i w związku z tym nowe znaczenie lub zbiór znaczeń, dla znanych obrazów. Środki sztuka stawia pytania o oryginalność, autentyczności i autorstwo i należy do długo modernistycznej tradycji sztuki, że pytania natury lub definicji samej sztuki. Środki artystów były pod wpływem esej 1934 przez niemiecki filozof Walter Benjamin, dzieło sztuki w wieku mechanicznej reprodukcji i otrzymał wsparcie współczesnej z amerykański krytyk Rosalind Krauss w książce 1985 oryginalnością awangardowy i inne mity modernistycznym. Środki ma był szeroko stosowane przez artystów w latach osiemdziesiątych.