De iconografie van een schilderij is de beelden in het. De term komt van het Griekse woord ikon zin beeld. Een pictogram was oorspronkelijk een afbeelding van Christus op een paneel gebruikt ten minste als een object van devotie in de Orthodoxe Griekse kerk uit de zevende eeuw op. Vandaar de term pictogram is gekomen om te worden gekoppeld aan een object of afbeelding die is uitstekend of heeft een speciale betekenis gehecht aan het. Een iconografie is een bepaald bereik of systeem van soorten afbeelding die wordt gebruikt door een kunstenaar of kunstenaars te brengen bepaalde betekenissen. In de christelijke religieuze schilderkunst is er bijvoorbeeld een iconografie van beelden zoals het Lam die Christus vertegenwoordigt, of de duif die vertegenwoordigt de Heilige Geest. In de iconografie van de klassieke mythe zou de aanwezigheid van een duif echter voorstellen dat elke vrouw ook aanwezig zijn zou de godin Aphrodite of Venus, zodat de betekenis van bepaalde beelden van kader afhangen kunnen. In de achttiende eeuw uitgevonden William Blake een complexe persoonlijke iconografie ter illustratie zijn visie op mens en God, en veel beurs heeft besteed aan het interpreteren. In de twintigste eeuw is de iconografie van Picasso's werk meestal autobiografisch, terwijl Joseph Beuys ontwikkeld een iconografie van stoffen zoals voelde, vet en honing, om uit te drukken zijn ideeën over het leven en de maatschappij. Iconografie (of iconologie) is ook de academische discipline van de studie van beelden in kunst en hun betekenissen.