In algemene zin kan elk stuk muziek of schrijven, of schilderij of beeldhouwwerk, worden aangeduid als een samenstelling. Meer in het bijzonder, de term verwijst naar de wijze waarop een kunstenaar de elementen van het werk om te brengen ze in een relatie bevredigend aan de kunstenaar heeft geregeld en het is te hopen, de viewer. In de kunst in de klassieke traditie, werden driehoekige of piramidevormige composities gebruikt, omdat ze een gevoel van evenwicht en harmonie gemaakt door het organiseren van de cijfers in een stabiele totale geometrische structuur. Dit kan bijvoorbeeld worden gezien in de ongeveer conische groepering van de dieren in George Stubbs Mares en veulens. Het idee van samenstelling als de aanpassing van de relaties van de elementen van het werk binnen de grenzen van het canvas, bleef onbetwiste via de omwentelingen van de vroege moderne bewegingen zoals kubisme en abstracte kunst. Vervolgens in de late jaren 1940 de Amerikaanse Abstract expressionistische schilder, Jackson Pollock, ingevoerd wat werd genoemd allover samenstelling, en het traditionele concept werd bekend als relationele samenstelling. Pollock lijkt echter nog steeds in het algemeen aan het samenstellen van binnen het tekengebied. Maar op hetzelfde moment, de Abstract expressionistische Barnett Newman begon met het maken van schilderijen in die grote blokken van kleur liep van boven naar beneden van het doek. Relationele waren in de mate dat de verhoudingen van de kleuren tegen elkaar werden aangepast, maar ze qua samenstelling radicale waren in dat de blokken van kleur gewoon liep uit de bovenkant en onderkant van het doek, die Newman opzettelijk verlaten ingelijste. Het was Frank Stella in de late jaren 1950 die bereikt een compositie die zowel allover en brak uit de grenzen van het canvas was.