Scheidsrechter en, wanneer de noodzaak zich voordoet, hulpverlener van de wereld financiële stelsel. Het IMF werd opgericht in 1944 in Bretton Woods, samen met de Wereldbank, uit te oefenen op het systeem van de onlangs opgerichte vaste wisselkoers. Nadat dit viel uiteen in 1971–73, het IMF werd meer betrokken bij de EU-landen economisch beleid, uitdelen advies over fiscaal beleid en monetair beleid als micro-economische veranderingen zoals privatisering, waarvan het een krachtig voorstander werd.

In de jaren tachtig, het speelde een hoofdrol in het sorteren van de problemen van ontwikkelingslanden montage schuld. Meer recentelijk, het heeft meerdere malen gecoördineerde en bijgedragen aan de financiering van bijstand aan landen met een monetaire crisis. Het Fonds is bekritiseerd voor de conditionaliteit van de steun, die meestal gegeven wordt alleen als het ontvangende land belooft IMF goedgekeurd economische hervormingen door te voeren. Helaas, heeft het IMF vaak goedgekeurde "one size fits all" beleid dat niet veel later bleek te zijn ongepast. Het is ook beschuldigd van het creëren van moral hazard, in feite bemoedigend regeringen (ondernemingen, banken en andere beleggers) te gedragen roekeloos door hen reden om te verwachten dat als de zaken gaan slecht het IMF organiseert een bail-out. Inderdaad, sommige financiers hebben beschreven een investering in een financieel wankele land als een "moral hazard spelen" omdat ze zo van overtuigd waren dat het IMF voor de veiligheid van hun geld, een of andere manier zorgen zou.

Na de economische crisis in Azië tijdens de late jaren 1990 en opnieuw na de crisis in Argentinië in het begin van dit decennium, sommige beleidsmakers aangevoerd (voor niet profiteren) voor het IMF worden afgeschaft, zoals het ontbreken van haar vangnet meer voorzichtig gedrag alle aanmoedigen zou ronde. Sympathieker folk voerde aan dat het IMF zich tot een wereldwijde lender of last resort ontwikkelen moet.