Term bedacht door William K. Hartmann in 1973 om te beschrijven de lunar-brede zone van gefragmenteerde materiaal ontwikkeld op de maan door het mengen van effect bekken/krater ejecta (vervoerd door ballistische trajecten) en lokale rock. Schattingen van de dikte van deze gemengde zone zijn tussen 1. 5 tot ongeveer 2. 5 kilometer.