W dziewiętnastym wieku Paryż był ośrodkiem wpływowej narodowej szkoły malarstwa i rzeźby, która osiągnęła punkt kulminacyjny w olśniewających innowacjach impresjonizmu i postimpresjonizmu. W rezultacie, na początku dwudziestego wieku Paryż stał się magnesem dla artystów z całego świata i ośrodkiem ważnych innowacji sztuki modernistycznej, przede wszystkim fowizmu, kubizmu, sztuki abstrakcyjnej i surrealizmu. Na opisanie tego fenomenu ukuto termin szkoła paryska. Bliźniaczymi liderami szkoły (chefs d'école) byli Pablo Picasso, który przeprowadził się do Paryża z rodzinnej Hiszpanii w 1904 roku i Francuz Henri Matisse. Także w 1904 Constantin Brancusi, prekursorski modernistyczny rzeźbiarz, przyjechał do Paryża z Rumunii, a w 1906 malarz i rzeźbiarz Amadeo Modigliani z Włoch. Chaïm Soutine przybył z Rosji w 1911. Rosyjski malarz, Marc Chagall, żył w Paryżu w latach 1910-14, a potem w latach 1923-39 i 1947-9, po czym przeniósł się na południe Francji. Duński prekursor czystego abstrakcjonizmu, Piet Mondrian osiadł w Paryżu w 1920 roku, a Wassily Kandinsky w 1933. Druga wojna światowa położyła kres latom świetności szkoły paryskiej, ale termin ciągle był używany na określenie artystów Paryża. Jednak od około 1950 roku jej dominacja ustąpiła na rzecz szybko rozwijającej się szkoły nowojorskiej.