W 1976 roku, kiedy minimalizm i konceptualizm święciły triumfy, amerykański malarz R. B Kitaj zorganizował w Hayward Gallery w Londynie wystawę zatytułowaną The Human Clay. Składała się ona wyłącznie z rysunku i malarstwa figuratywnego, co w ówczesnym klimacie artystycznym wzbudzało kontrowersje. W swoim katalogowym tekście Kitaj użył terminu szkoła londyńska jako luźne określenie zgromadzonych wokół niego artystów. Nazwa przylgnęła; zaczęła oznaczać artystów tamtego czasu, którzy uparcie uprawiali malarstwo figuratywne mimo dominacji form awangardowych. Głównymi twórcami kojarzonymi z ideą szkoły londyńskiej, oprócz samego Kitaja byli Michael Andrews, Frank Auerbach, Francis Bacon, Lucian Freud, David Hockney (chociaż żyjący w USA), Howard Hodgkin i Leon Kossoff. Odżywione zainteresowanie malarstwem figuratywnym młodszego pokolenia w późnych latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych (zobacz malarstwo neoekspresjonizmu i New Spirit) przyniosło pracom artystów szkoły londyńskiej świeżą uwagę i odnowiony impet.